Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber III

[65 vo]

/128/ Francese →

Incipit liber tercius miraculorum sanctę Fidis virginis et martyrisp.

[66 ro]

[I]

De uxore cujusdam nobilis a morte liberata.

Sancti Spiritus virtute, cujus inspiratione ad sanctorum sepulchra mira valdeque stupenda incessanter miraculorum patrantur beneficia, Christi virgo inclita et martir gloriosa, dum per vastum mundi limbum in miraculorum coruscaret prodigiis, sicut in superioribus luce clarius patet Barnardi opusculis, finitas cosmi peragrabat regiones, neminemque relinquebat inmunem sui muneris. Nec quilibet in necessitate positus ab ejus cassabatur subsidio qui eam propiciam invocabat fide devota et corde indubio. Sed quorsum hęc? Subsequentium summam rerum duntaxat sequentes expedire non differemus.

Normannię quidem in partibus, miles quidam et /129/ nobilitatis stemate cluens et honoris dignitate prepotens, Rogerius nomine, tunc temporis aderat, cujus preclara conjux, Gotelina nomine, infirmitate gravi vexata, pene ad ultima vitę jam ducebatur limina. Cujus de morte summi proceres, quorum ducebat prosapiam, nimium mesti, ad ejus atria veluti suppremas celebraturi exequias, jussu magni principis Richaredi1 confluxerunt, omniaque mortis signa diligenti experientia in ejus vultu cernentes, tantum de sepulturę certatim cogitabant apparatu. Quibus jam pene de vitali reditu desperatis, episcopus quidam, cęlesti fortassis inspiratus a flamine, predictum militem hujusmodi compellat affatibus: Nuperrime fama volante didicimus quod Aquitanię in partibus quędam sacratissima virgo et martir Fides: in S. in maiuscoletto Fides nomine inauditis valdeque admirandis refulget virtutibus, cujus potentissimę clementię: clemencię S. clementię si votis hanc tuam mulierem obligaveris, credo eam de imminentis abstractam faucibus mortis se tibi reddituram cum omni prosperitate obtatę incolomitatis. At ille, ejus sospitatem desiderans, dato pignore in manu presulis, eam sanctę martiri vovit, magnoque cum munere se illam [66 vo] ad ejus oratorium dirigendam spopondit. Quo facto, mox tanquam de longo somni exilio rediens, gemitum emisit, summamque ciliorum attollens, /130/ astancium vultus diligenti intuitu perlustrare cępit. Denique quid causę extiterit ut hos principes sibi adstantes videret percunctans, membrorum compages jam in morte resolutas movit, atque ita paulatim recalescentibus membris ad vitalem statum meritis sanctęque martiris Fidis redit. Ad cujus propiciatorium insidiatorum verens captentulas, accedere non valens, pro malefactis enim viri sui multi a regno suo propulsi ejus sanguinem sitiebant, ęcclesiam in honore sanctę martiris Fidis construxit, sanctumque ac medicabile nomen ejus ęternę celebritati commendavit.

Torna su ↑

[Note a p. 128]

[I]. S. M. Torna al testo ↑

p. S. Torna al testo ↑

[Nota a p. 129]

1. Ce grand prince Richard, qui commande aux seigneurs de la province de Normandie, paraît être Richard II, dit le Bon, duc de Normandie (996-1027). Il ne peut être question ici de Richard Ier, son père, mort depuis 996. Quant à son fils Richard III, il ne fit que passer sur le trône ducal, en 1027. Le seigneur normand Roger et son épouse Goteline sont vraisemblablement Roger Ier de Tosny et sa femme Godehilde. Cette dernière, après avoir eu plusieurs enfants de Roger, épousa en secondes noces le comte d’Evreux. Dans la charte de Conches elle se qualifie ainsi: Ego Godehildis, comitissa Ebroicae civitatis, quondam uxor Rogerii de Tottoneio (Gall. christ., XI, Instr. col. 130). Roger, issu d’un certam Malahuec, compagnon de Rollon qui lui avait donné, pour lui et pour ses descendants, la terre de Tosny, se rendit en 1034 en Espagne, au secours du roi d’Aragon, Sanche le Grand, et s’y signala par maints exploits contre les Sarrasins. A son retour, il construisit l’abbaye de Châtillon, qui subsista jusqu’en 1791. Il n’en reste que des ruines peu importantes dans le voisinage immediat de la petite ville de Conches. C’est sans doute l’église de cette ville que fit construire Goteline après sa guérison. Peut-être donnat-elle à la ville naissante qui se forma autour du nouveau sanctuaire le nom du lieu que les miracles de la sainte rendaient si celèbre: elle fut appelee Conchæ, aujourd’hui Conches (chef-lieu de canton, arrondt d’Evreux). Reconstruite au xve siècle, l’église de Conches est encore sous le vocable de Sainte-Foy. (Cf. Dr Semelaigne, Essai sur l’histoire de Conches 1867. – A. Bouillet, L’église Sainte-Foy de Conches et ses vitraux, 1889). Torna al testo ↑