Desjardins

Cartulaire
de l’Abbaye de Conques
en Rouergue

/126/

141. De Centerama.

997-1004, août.

Locum sacrum sancte Dei æcclesiæ qui est construnctus in honore domini nostri Jhesu Christi et sancta Maria vel sancti Petri principis apostolorum, ubi sanctus Vincencius et sancta Fides tumulati consistunt, in loco quæ vocatur Conchas super alveum Dordonis, ubi domnus Girbertus abba rector preesse videtur cum cuncta congregatione ibidem Deo famulantes. Quamobrem nos enim, in Dei nomen, Odilus et uxor sua Adalendis cedimus vel donamus ad prefato monasterio cujus vocabulum est Conchas illo nostro manso qui nobis per conquistum obvenit. Et est ipse mansus in pago Ruthenico, in vicaria Rutinacense, in loco quæ vocatur Centerama. Quantum ad ipso manso aspicit vel aspicere videtur, cum pratis, cum terras cultas et incultas, cum omnibus fundis possessionis, quisitum → Gloss. quisitum vel adinquirendum est, totum et abintegrum cedimus vel donamus ad ipsa casa Dei jam supradicta, pro anima Bernardi et pro animæ Odiloni et Adalendi uxoris suæ, ut post hunc diem habeatis, teneatis et possideatis et fructum recipiatis, sine ullo contradicente in omnibus sane. Si quis nos, inmutatas voluntates nostras, vel ullus de heredibus nostris vel de propinquis nostris aut ulla amissa persona aut ullus homo pro ullo quoque ingenio qui contra carta donacione ista ire aud agere vel inquietare voluerit, faciat exinde quod lex est. et si episcopus... → nota Et si episcopus vel abba aut ullus rector æcclesia donaverit, veniat unus de propinquis nostris et donet quatuor denariadas → Gloss. denariadas de cera et accipiat eum.

Facta carta donacione ista sub die sabbato, in mense augusto, regnante Rodberto rege. — S. Odilone et uxore sua Adalende qui carta ista scribere vel adfirmare rogaverunt. S. Arnaldo et Amblardo vel Odilone nepote suo. — Deusdet rogatus scripsit.

Torna su ↑

[Nota redazionale a pag. 126]

La formula cautelativa che è di rito in conclusione questo tipo di atti, viene qui precisata, con l’indicazione di quelle persone “amissae” che potrebbero togliere i beni donati alla communia del monastero: da una parte gli eredi del donatore, dall’altra il vescovo, l’abate o qualunque altro “rector” del monastero stesso. È una chiara testimonianza di quanto il tema della privatizzazione dei beni ecclesiastici fosse drammaticamente urgente. Torna al testo ↑