Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber I

[24 ro]

/24/ Francese →

[V]

De eo qui irruens in monachum sanctę Fidis occubuit precipitio.

Est etiam fidelibus valde recolendum et inimicis Dei /25/ formidandum, quod sum scripturus miraculum. Monachus ejusdem congregationis quidam, nomine Bergandus: Bergaudus S. Bergandus, Deo sanctęque Fidi, priusquam sacrosanctum habitum assumeret, patrimonium suum jure hereditario concesserat. Quam ob rem cum nuper, ut cuidam nequam pervasori ex prelata cessione legaliter contradiceret: contra diceret S. contradiceret, in hoc scilicet anno, instanti tempore messis, eo pergeret, accidit ut quidam Rageno de Castro Albino1, quod est situm in pago Rotenico, nescio quo necessitudinis impulsu, cum triginta prosiliret equitibus, atque ab eodem bis ternis jam miliariis motus, monachum, forte cum suis equitantem comitibus, eandem viam, cui insistebat, in transverso preterire eminus cerneret: cernebat S. cerneret. Cumque a circumstantibus sciscitatus quinam essent illi pertranseuntes, resciret, mox ficta causa, equos auferre, ore frendens, colore exsanguis, quam proterve minitatus est. Sane is a predicta monachorum congregatione ob malorum immanitatem, quę illis irrogaverat, jam diu excommimicatus fuerat, cujus maledictionis nexu ligatus adhuc permanebat. Quid de protervitatis ejus verbis, quid minarum procellis narrando detineam, cum jam dudum etatem, eventum rei, quis fuerit, audire expectas?

Continuo infelix, misera cupiditate excecatus, elatus fastu superbię furorisque ęstu irracionabiliter debacchatus, nec Deum nec sanctam ejus reveritus, effrenis velocitatis beluam vehementissime calcaribus urget, cursuque precipiti violentissimus in insontes, quam mox irruere festinat, cum divina preveniente [24 vo] vindicta, equus clunes elatus ad sidera, colla depressus ad ima, casu funesto corruit. Sessor vero, non minimo spacio antevolans ex torto collo, atque in frusta /26/ capite diminuto, periit, et, qui bonę obedientię fratrem nocere vel penitus exitio anticipare festinabat, ipse prior, divino judicio mortis sententiam excipiens, remittitur orco, comes inferorum factus vel preda daemonum: demonum S. daemonum. Quem alter consodalis ejus perniciter consecutus, volens tamen, ut aiunt, futurum congressum dirimire, in eodem quoque loco, quamvis in planicię, satis periculose labitur, fractoque tantum mucrone, ipse cum equo cęlesti discretione illesus evasit. Gauderes, scolastice, Superbiam non jam imaginaliter, ut in libro Prudentii de Psychomachia: despsychomachia S. de Psychomachia legisti, sed presentialiter corporaliterque proprię velocitatis turbine tunc ibidem jacere obrutam, ac de sublimi glorię suę fastigio precipitatam in infinitam voraginis foveam, quam fraus peccati occulte paraverat, irreparabiliter esse demersam.

Porro monachus ille conspicatus quidem de longe casum, sed causam finemque rei ignarus, quo abiturus erat securus abiit, ac strenue peracto negotio, retro, unde venerat, domum revertitur. Hunc denique prefati Ragenonis frater, nomine Hector, tanquam homicidii reum ulcisci querebat, membratimque discerpere inexorabilis minitabatur; sed cęlesti preventus vindicta repente bello occubuit. Intelligitet hęc, qui superbi estis corde, atque a malignitate vestra aliquando resipiscentes discite recta facere, ne vos judicii hora intempestive preoccupet, neve incorrectos repentinus obruat interitus. Non enim semper injustitia prevalet, nec est vilis res divinum judicium.

Torna su ↑

[Note a p. 24]

[V]. S. V. M. Torna al testo ↑

1. Aubin, chef-lieu de canton, arrondissement de Vîllefranche, sur l’Ennas, entre les hauts escarpements d’une colline. « Le château dont on y voit encore les ruines, sur un côteau très escarpé, avoit appartenu longtemps aux comtes de Rouergue. Le comte Raimond, par son testament, en 961, le donna avec ceux de Cransac, de Compolibat et de Brandonet, à deux enfans naturels qu’il avoit eus de la fille d’un seigneur nommé Odouin. Ce château passa ensuite à la maison d’Estaing. » (Bosc, Mém., p. 378. – Cf. p. 404, le testament de Raimond II.) Avant la fin du xiiie siècle, le château d’Aubin avait passé des seigneurs d’Estaing aux comtes de Rodez. (De Barrau, Docum. hist. et généal, I, p. 334. – Cf. inf.., lib. IV, c. 4.) Torna al testo ↑

t. Ce qui suit se trouve dans S. V. Torna al testo ↑