[60 v^o]

/115/ Francese →

[IX]

Qualiter Petrus abbas in itinere sanctę Fidis ab insidiis inimicorum quadripartito: in S. quadripˍtito con l’abbrevia­zione pˍ che solitamente si legge per quadripartito liberatus sit miraculo.

Fuerat ei diu in animo ad sanctam Fidem pergere, sed hostiles insidię prohibebant. Diu ergo, inter amorem et pavorem positus, spiritali tandem saluti consulens, cędit amori, reluctatur pavori, assumptaque confidentia, subit capitis periculum. Porro quidam ejus inimicus, nactus locum oportunum, actis copiis, affuit inopinato in via, longe ab amborum finibus, ubi sibi cautelę nichil adhibuerat Petrus. Nec umquam rescire potuit, donec grandinem inimicorum ex adversa via irruentes, in eundem tramitem cui insistebat et per quem hostes reversis exploratoribus venturum noveraut, influere cerneret. Ita prope ut cominus: cōminus = comminus S. cominus facie ad faciem coufabulari potuissent, nulla re interpolante, preter brevissimos surculos, vibratisque hastilibus feriri potuisset Petrus, ni cęlestis potentię vis ita fortunam impedisset, ut nemo in illam partem, ubi consistebat idem, flecteret obtutum. Sed intenti aliis nugis, venientes aliunde viatores districtius inquirunt, an hujusmodi romęos transmeare vidissent. Universa hęc audiens vidensque Petrus, suadetur a [61 r^o] sociis fugam concitus arripere. Quę prorsus inanis videbatur, cum hi quidem fatigatis, illi vero recreatis ac recentibus equis insiderent. Quid agis, Petre, in tanto discrimine? Quam sentenciam primam capies, fugiendine an standi? Sed nec stare tutum nec fugere honestum. Si tamen fuga utilis esset, utile preferres honesto. Tui quidem instanter cedere hortantur, tu vero, fide recta, spe invicta, non rationis egens, sed in sanctorum virtute confidens, divinitus hostes excecatos asseris, sociosque increpitans, ne formident hortaris. At postremum infatuati hostes deceptique, quos inquirebant deserunt, palantesque passim /116/ per campos incertasque semitas, omnia incassum circumerrant. Petrus vero rectum quod ceperat iter terens, oppositum flumen apparato navigio tranat prospere. Et post pusillum, inani hostes indagine fatigati rursus publicam viam reppetunt, moxque per vestigia sonipedum insequentes Petrum, objecti fluminis retentantur, acceptoque a navigatore illum jamdudum transisse, retro unde venerant domum reversi sunt. Rursus autem inimicus revertenti Petro, cum valida manu, non quidem in eodem loco, supervenit inprovisus. Hanc rursus multitudinem cum armatam sibique infestam ex adverso vehementi inpetu irruere, seseque procul dubio videri videt, certus mori violentissime ferum calcaribus urget, vociferans et exclamans ad saumarios sociosque qui tunc forte precesserant, nec parcere vię, nec cursum cohibere. Quibus vis divina, quamquam et fasce onustis et longę vię labore fessis, tantę velocitatis addidit alas, ut non modo ab inimicis, sed nec ab ipso Petro, licet meliore equo inveheretur, nullo modo attingi possent. Hic postremus equitans, insequentes subinde respectat, subinde alloquitur, cum jam emenso non modico spatio terrę fugiendo, intra tuta cujusdam vici hominum vi valloque muniti, sese tandem recepit. Et qui paulo ante fugere tantum sed non effugere posse credebat, nunc tocius illius persecutionis securus, infatuato hosti deintus insultat, ac pro divino benefitio grates in excelso porrigit. Hostis vero dolosus, simulata penitudine, hunc defforis affatur, nec prorsus peregrino sanctę Fidis esse metuendum pollicetur, illicet id arte tractans, ut multa securitate inductum, exeuntem [61 v^o] a villa excipiat incautum. Cujus fraudis ignarus Petrus, post partem diei pabulo et quiete recreatis jumentis, carpit iter securus, hostes evanuisse ratus. Qui ad latus preterjacentis montis in insidiis collocati, opperiebantur ut paululum in antea progressos a tergo opprimerent. Quod factu facillimum fuisset, ni repente fortuna immutata spes illorum fefellisset. Nam Petro pretereunte istos, incidit ipse in alios ęquę sibi inimicos, quos via forte publica agebat obvios. Horum dux speculatus Petrum, quam mox irruit in ipsum, /117/ quem allocutus minaciter, priorem suspendit ictum, prorsus, quasi vindictę satis non esset, si non minarum terror precederet, dein inpulsa lancea certo ictu percussisset, nisi unus socioium ejus tam precario quam subita objectione sui secundum ictum impedisset. Tercium autem non fuit fas repetere. Nam hi qui a tergo sicut conspiratum fuerat insequebantur, ut viderunt istos quos forte diversa quidem ratione habebant inimicos, quicquid moliti in Petrum fuerant obliti, rapidissimo incursu irruunt in ipsos. Et hi quoque deserentes Petrum, vicissim in illos etiam cernere erat, eum jam nullo sequestre dirimente, utraque pars obnoxiis clipeis, consertis hastilibus, pari furia armorumque fragore, per viscera, per ilia, horribile dictu, perque omnia quo sors ictum direxisset, mutua sese dilaniantes cęde, cruentissime hostiliterque eviscerarunt aut desecarunt. Tamquam duo ferocissimi leones, quorum alter cervo prior invento, torvis luminibus pererrat prostratum, utque ferventioribus ardorem ventris incitet irritamentis, primos morsus temperat, herens visceribus, dansque immanissimos rictus, prorsus tamquam precipitatio cedis damnum foret sacietatis. Moxque arma ad discerpendum mite animal totis viribus convertens, forte superventu alterius impenditur, ac interea non jam pro preda sed pro salute congressis, cervus integer elabitur. Ita et istis inter se iam certo marte dimicantibus, Petrus eripitur salvus. Qui jam non pro Petro, sed pro salute acerrime decertabant, malumque quod investigarant, pleniter inveniebant, ipsis funibus impliciti quos extenderant in laqueum eodemque scandalo irretiti, quod juxta iter posuerant¹. Quorum iniquitas in verticem ipsocum jam descendebat², calicemque [62 r^o] furoris Domini digna sorte imbibebant³. Cadunt in eodem conflictu plures, gravi vulnere saucii, quatuor tantum diebus: C. Weyman (1899) propone di correggere in duobus. Il passo rimane comunque oscuro. Cfr. L. Robertini diebus (sic) videlicet hinc et inde pari fortuna interfectis. Petrus autem liber et intactus, Domino protegente sanctęque Fidis suffragantibus meritis, /118/ et de laqueo venantium eripitur, nec via permutata recta, pervenit ad propria, gaudens et predicans magnalia Dei et virtutes sanctę Fidis. Hec autem ab ipsius ore Petri accepi. Nunc autem ad ea quae Conchacensium relatu jam didiceram, retro facere calamum juvat.