Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber III

[67 ro]

/132/ Francese →

[III]

De milite qui a latrone in oculo percussus per sanctam Fidem sanitati est restitutus.

Nec multo post Arvernicorum in territorio, latrunculi furtiva fraude in castrum quoddam nomine Castellum novum vocitatum1 nuperrime irrepserunt, equosque inde extrahentes secum abduxerunt. Quod licet sero summę arcis custos persentiens, attonitis clamoribus milites intra et extra somno indulgentes excitare cępit atque latrocinia in ibidem fieri conclamavit, [67 vo] sicque per obscuram noctis densitatem fures propera fuga elabentes, unus eorum de industria mucronem lanceę quam manu gerebat post tergum suum retorsit, unde insequentes velociori vulnere posset perforare. Sicque factum est ut juvenis quidam Barnardus, ex castello Vallilicis nomine2, velociori cornipedi insidens pre omnibus per strepitum pedum inter caliginosę noctis opacitatem propius: vedi Errata propius fugientes latrones insequeretur, atque incautus in obversam cuspidem irruens, per medium oculi hircum perfoderetur, ita ut etiam post aurem exitus lanceę deprehenderetur. Quem videlicet tam seve vulneratum subsequentes socii suscipiunt, lectoque inmensa sanguinis effusione cruentatum reponunt. Exquo denique contigit, ut conputrescente vulnere, totum caput ejus intumesceret, interclausaque interius sanie dolore intolerabili vexaretur, pene ad mortis usque perniciem. Ad quem dominus ejus visitandi atque /133/ consolandi gratia veniens, inter cętera consolationis affamina, anulum aureum quem digito gestabat sanctę Fidi tali sub pacto transmittendum suasit, ut aut ei opem convalescendi ab hoc vulnere ad presens ferret, aut de animę ejus remedio pia apud Dei misericordiam sollicita esset. Qui ejus consiliis libenti animo adquiescens, insuper hęc addidit, ut si eum de presenti angustia liberaret, aureum quem vulgo manconem1 dicimus illi offerret. Cujus votum mox et sanctę virginis virtute subsequitur saluberrimum auxilium. Inclusa enim putredo cum magno fetore a vulnere erumpens, tamdiu putrefactis scatebris effluxit, donec omnis tumor capitis in naturali forma attenuatus, superna pietate assereretur exinaniri. Denique brevi temporis intervallo, ita incolomis efficitur, ut nichil deformitatis preter modicam cicatricem in ejus vultu intuentium prebeat obtutibus. Quod nulli dubio venit sanctę martiris virtute actum, cui se votis obligaverat de tanta egrimonia convalesciturum.

Torna su ↑

[Note a p. 132]

[III]. S. M. Torna al testo ↑

1. Castellum novum, Chateauneuf, près Malet, commune de Sarrus (canton de Chaudesaigues, arrondt de Saint-Flour, Cantal). Château, aujourd’hui détruit, mentionné dans la charte de fondation, ou plutôt de dotation, de Saint-Flour, vers 1025, conservée à la Biblioth. Nat. (lat. 12766, ffos 280-304). Torna al testo ↑

2. Castellum Vallilicis, Valeilles, commune de Neuvéglise en Planèze (canton et arrondt de Saint-Flour, Cantal). Ce chef-fief fut transferé plus tard à Rochegonde, près de Valeilles. La dernière pièce du Cartulaire (nº 441) mentionne à la fin du xie siècle un Bernard Feval de Vallelas, autre nom de Valeilles. Torna al testo ↑

[Nota a p. 133]

1. Le mancon (Manco ou Mancusa) était une monnaie d’or en usage dans l’Europe occidentate au moyen âge. On lit dans le Liber Mirabilis, ou Recueil des documents de l’Abbaye de Conques (c. 19): Et in memoria census per singulos annos S. Petro Romae Apostolo unum manconem auri persolvam. – (Cf. du Cange.) Torna al testo ↑