[86 r^o]

/178/ Francese →

[III]

De tereb[r]atis pueri pupillis.

Neque illud silentio supprimendum putamus, in quo divino nutu ammirande: ammirandę S. ammirande sanctitatis virginis Fidis cęteris nequaquam laude inferior enitet virtus. Concacensi vico quidam degebat Hugo, qui jactantia vicarii loci ejusdem cujus erat frater nothus, in improbissime elationis tumore sese jactitabat cunctis perosus. Qui pro contumaci superbia vicaneum quendam, [86 v^o] nomine Benedictum, intolerabili odio insectans, multis eum opprimebat contumeliis, inportunisque frequentissime lacescebat jurgiis. At ille Benedictus, hujus convitia egre ferens, tandem furore victus superatum morti tradidit, metuque parentum cuncta quę habebat fugiens reliquit. Cujus uxor, ne maritali abrumperetur thoro, fuga evasit pari modo. Relictus est ergo domi fere quinquennis filius, qui a profugis nequivit tolli parentibus. Quem parentes perempti cernentes, ut viderunt homicidam pueri patrem fuga lapsum, heu crudele nefas, furiis matricidę Orestis undique agitati, arripuerunt, talemque personam occidere dedignantes, sudibus acutis pupillis oculorum minutim perforatis, seminecem esse dimiserunt. Sed omnipotens Deus, cui miserorum cura relicta est, parentibus destituto non defuit, nec a solito beneficio privavit. Viri enim illius vici eum a solo levantes, ad ęcclesię januam deportaverunt, et ut eum cęteris egenis ab oratoribus elemosinam postulet instruunt. Ubi dum per aliquot menses stipem quesierat, die quadam, sole jam ad occasum ruente, incolę loci eum ad sanctę virginis usque altare manibus ducunt, et ut ei solitum suę virtutis beneficium nobilissima virgo parare dignetur propensius deposcunt. Sed ne longis immoremur ambagibus, lux cęlitus emissa paulatim extinctas diu palpebras cępit serenare, veluti mortuum carbonem modica ignis /179/ scintillula aposita solet usque ad perfectum vigorem ignire. Sieque obpositarum rerum formas quasi lunam per obscuram palpando contractans, cepit puerili levitate clamare se aliquantulum videre. Quo ita clamante, ille ad memoriam reducitur, qui a Salvatore illuminatus homines velut arbores se cernere incedentes testabatur¹. Cujus ut ita dicamus instar puerulus iste representans, haud mora, crescente lumine ita omnia clare videt, ut quę ostensa et visu agnosceret et hominibus denotaret. Unde facti omnes ineffabili gaudio repleti, ludifluis clamoribus magnum aera feriunt, totamque basilicam emulis vocibus in laudum preconia resultare cogunt. Quid plura? Fit concursus populorum, non sexus, non ętas ulla a sanctę virginis laude cessat. Quorum plausus, quorum tripudia nulli [87 r^o] oratorum dantur fando explicanda. Quem juxta Psalmographum dicentem: Pater meus et mater mea dereliquerunt me, Dominus autem assumpsit me², sanctissimi loci beatę virginis fratres tollentes, monastica tandiu foverunt alimonia, donec preripiente debita morte, superna evolavit ad regna.