[98 r^o]

/206/ Francese →

[XVIII]

De mulo resuscitato.

Nunc vero quid in itinere sancti Petri apostolorum principis moderno tempore per gloriosissimam Christi famulam mirabiliter gestum sit, paucis absolvere curabimus vestrę attentioni. Italie in partibus quę Langobardia nuncupantur; nuncupatur S. nuncupantur, miles quidam Rutenici pagi, [98 v^o] Garbertus nomine, precedentem Pictavensem genere ac militari strenuitate satis illustrem, assequitur, ac post salutationum mutuam gratiam iter institutum celebrat, ejus familiaritati sociatus. Qui de multis simul sermonem ad invicem conferentes, tandem ad sanctę Fidis magnalia conserta sermocinatio pervenit, ubi non parva laus a Rutenico suis attribuitur miraculis. Ille vero Pictavensis ingenti cum admiratione narrationem illius adplaudens excipit. Ubi ad hospitium in vico sancti Domnini^u1 perventum est, Pictavensis mulus qui ei carior habebatur gravissimo morbo correptus, vix ad crastinum /207/ diem vitam pertraxit moribundus. Garbertus vero, quanta in talibus quondam animalibus sancta Fides operata est magnalia non immemor, interrogat utrum aliquam medelam fecerit ad muli hujus supplementum. Cui nequaquam respondenti, mox adjecit: Numquid audisti quę tibi de sancta Fide heri per me exposita sunt? Mitte ei devotus aureum, et statim tuum; testamentum S. et statim tuum animal recipies sanum. At ille, nil contatus, bisantem de marsupio protulit, quem ei ad deferendum sanctę virgini concessit. Sancta vero Fides ad majorem virtutis suę gloriam manum reservans, viventi mulo nichil profuit, nec quicquam valitudinis impertivit. Quid plura? Surgit aurora, monetque cunctos ut ceptam properent viam. Exponitur mulus vitę termino functus a stabulo, et datur inde tantummodo; in tantum modo S. inde tantummodo precium pro corio. Iter corripiunt mesti, et qui aureum vitę arraboni recepit, et qui amisso animale, dampnum cogebatur pati. Rutenicus ergo de jactatione virtutum sanctę Fidis nimio rubore anxius, aureum quod acceperat volebat verecunde reddere. Quod cum tetendisset; detendisset S. tetendisset datori, ecce repente post tergum audit sonitum subsequentium, et quasi fugientis animalis et agitantis equitis strepitum. Sicque vultum in terga retorquens, prospicit eminus hospitem mulum fugientem cursu fatigantem, et, ut eum comprehenderet, multo conamine enitentem. Quo viso, sanctam Fidem attonitis exclamat vocibus, aureumque retinet [99 r^o] quod volebat reddere verecundus. Recepto denique mulo, interrogant hospitem qualiter actum fuerit in reparatione animalis. At ille admirando exclamans, ait: O vos felices, quibus tantam virginem contigit habere patronam, cujus omnipotentibus meritis non solum vobis salus tribuitur animarum, veram etiam magna procurantur medicamina corporum. Hęc sancta virgo in opere et virtute non sinit vestris amminiculari incommodis, etiam in animalium resurrectione. Hoc quod videtis animal, in platea projectum dentibusque retectis omni anima relictum, inter decoriantium manus animavit, concitoque salta a solo exturbavit, ac ita a manibus nostris elapsum, vestris usibus preparatum reformavit. Quo audito, omnis peregrinorum caterva in laudum /208/ preconia erupit, totumque aerem emulis vocibus sanctam Fidem reboare compellit. Deinde reddito hospiti tergoris precio, scilicet argenteos octo, sancta limina Apostolorum lęti expetunt, regressique ad propria votivum aurum cum ingenti gratiarum actione persolvunt.