Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber IV

[101 vo]

/214/ Francese →

[XXII]

De eo cujus familiam ac peccora sancta virgo a diversis languoribus sanavit.

Bellicosissimusj1 locus territorio in Tolosano habetur, cujus glebas agricola quidam nomine Arnaldus boum labore exercere solebat. Cujus ab ore didicimus sanctam Fidem sepe in reprobos casus, si quando ei contigissent, versos in partem meliorem prosperare, atque ab infortuniis multis eum protegere. Hujus domus inquilinus quidam, dum gravi laborek usque ad exitum vexaretur, ad solita sanctę Fidis presidia quę multis in incommodis expertus erat, recurrit, et quę sibi actenus bona ab ea perceperit commemorando relegit. O inclita virgo, inquam, o exorabile numen Fides, qua semper certus ad impetranda vota habui et in nullo me aversum sensi, quę potes quęque assoles tribue mihi tua cęlitus beneficia super hujus clientuli mei corporali egrimonia qua graviter excruciatur: excruciatus S. excruciatur, jam pene tenues cogitur fugere in auras. Prohibe, Domina, habire vitam, et altius refunde per conlapsa membra ut ejus restauratione nobis quam petimus crescat jocunditas et tuę virtuti laudum eternitas. Necdum sermonem finierat, Fides sancta fidem ejus perspexerat, et mox languenti salutem prestat. Nec mora, conjux ejusdem gravi febrium estu laborans, lecto decubuit egra, pro qua dum ipse sanctę Fidis exoraret solitam clementiam, per sudoris ubertatem tremuli febres extinguntur vapores. Illis denique in partibus, dum ex corruptione aeris gramina fontesque letali tabo inficerentur, misera lues /215/ pascuis ejusdem agricolę incubuit, vicinorumque pinguia armenta cum spumanti anhelitu suffocavit. Hic namque inter reliqua pecora prestantis corpus bovis habens, ut eum predicto morbo conspicit, inter palearial propenso pectore turgescere, jubet mancipium ferro corium dorso eximere, quia ita contigerat omnibus in illa regione. Interea animal, invalescente morbo, fumum exalat, accinctique operi decoriatores festinant. Quibus tamen aliquam moram facientibus, evocata rusticus uxore, dixit: Ha! quo mens animusque abiit?

in S. questi distici sono scritti di seguito all’interno della prosa

Crede mihi, miseros prudentia prima reliquit,

Et sensus cum re consiliumque fugit.

Nec quid agam invenio, nec quid nolimve velimve,

Nec satis utilitas est mihi nota mea.

Unum tamen quia hinc minime prodesse erit, ad tuenda residua pecora agendum mihi videtur, si candela ad hujus mortui facta fuerit et in honore sanctę Fidis lumen ante ejus altare aliquando reddiderit. Sic muliercula lichnum eo modo auctutumm ut super exanime corpus decoriandi bovis fideliter extendit, vitalis calor ab aere gelidis infunditur menbris. [102 ro] Qui deinceps caput paululum attollens, sospes in pedibus erigitur, concussoque corpore, omni morbo relinquitur. Sicque contigit ut hujus medela in reliqui armenti salutem continuo profluxit, nec in toto grege ulterius dampnum protulit.

Torna su ↑

[Note a p. 214]

[XXII]. S. C. Torna al testo ↑

j. Bellocassinus C. Torna al testo ↑

k. languore C. Torna al testo ↑

1. Saint-Martin-de-Belcassé, dans la commune de Gastel-Sarrasin (ch.-l. d’arrondt, Tarnet-Garonne.) Avant 1318, cette region faisait partie du diocèse de Toulouse. – On lit dans le Cartulaire de Saint-Servin: Belquassé. Torna al testo ↑

[Note a p. 215]

l. pellis guturis pendula add. ult. C. Torna al testo ↑

m. continuo add. ult. C. Torna al testo ↑