[102 r^o]

/215/ Francese →

[XXIII]

De milite qui ab intestinorum inordinatis motibus fatigabatur.

Et quia de sanctę martiris excellentia celo terraque clarissima pauca Meonio modo cecinimus, causa monet ut ad ea quę restant sermonem convertamus.

^p Arvernico in pago miles erat strenuus, cui insidiante /217/ infortunio, interiora, statum suum per interlunia deserentia, cum magno intestinorum murmure in verenda usque erumpebant. Unde nimio merore attritus, mortem sepe orabat, ne hęc pateretur diutius. Post multum vero tempus, [102 v^o] de milite pedes factus, consciam morbi uxorem alloquitur, consilio cujus fretus, sanctę Fidis super hoc deliberat expetendum beneficium. Muliere quidem reluctante et multa obiciente, ille conceptam peragit voluntatem, ac ita sanctam adit virginem. Cujus ante sacratissimum corpus devolutus, pro quo venerat cum lacrimis sepius ingeminat, ac pro salute obtinenda propensiora fundit precamina. Sequenti vero nocte ante sanctum mausoleum virginis, post orationum studia sonno depressus, videt sibi sanctam martirem assistere, et quasi subverecundo, ut mos est virginibus, eum alloqui sermone: Dormisne? inquam. Qui cum se dormire respondisset, beata virgo ita fando eum: eum fando S. fando eum prosequitur: Scias me, inquam, hactenus minime fuisse interpellatam pro hujuscemodi causa, ut ista est pro qua nostra sollicitas suffragia, cum ex diversis morbis valida conlulerim agridia. Sed ne omnino hinc inconsultus abeas, quę tibi fient salubriora paucis adverte expediant. Nosti illum qui tuam incolit viciniam, fabrum ferrarium? Qui cum sibi nomine et facie bene notum esse subintulisset, rursus eadem virgo: Illum, inquam, nil cunctatus aggredere, et ut cum malleo, ex quo candens massa a fornace fervefacta contuditur, adnisis viribus roga super illam passionem in incude positam, tibi validissimum ictum iniciat, qua celeriter tibi salutem conferet optatam. His ille verbis, cachinno simillimis, stupore simul et admiratione permotus, sonno abrumpitur, et quid sibi talis visio velit alto corde versat diutius. Tandem vero domum regressus, obfirmato in mortem pectore, fabrum predictum nemine conscio aggreditur, et quę per sanctam Fidem imperata fuerant indicat secretius. Quibus ille auditis, toto corde collabitur, neque se hanc fantasticam ludificationem jam acturum jurejurando testatur. Crede, inquam, mihi, domine, quia non medentis, sed potius ludificantis verba hęc sunt, quorum monita si credulus prosequi volueris, /218/ mortis tuę reus argui poteris. Ego tamen nequaquam hujus criminis ero actor tam pessimi. Novi enim procul ambiguo presentem te incurrere mortem ex hoc. Cui ut excusatus abisset multa conjectanti, et multa metu parentum si verbere suo vitam cum dolore finiret, in faciem ei obiceret, mox eques illi fidem facit nihil horum sibi eveniendum. Quid plura? Sternuntur super incudem genitalium turgida palearia, atque ad ictum preparantur morbida verenda. Sed mox ut adductis lacertis sublatum in aera cernit immensum mallei pondus, incredibili pavore concussus, retro resupinus labitur, ac velut exanimis cum gravi fragore membrorum resupinatur. Qua in precipiti ruina, mirabile dictu, confestim omnis illa intestinorum ebullitio ita interius resorbetur, ut numquam ulterius in vita sua foris erumpere videretur. Sic ille nec cauterio adustus nec ullius antidoti potione^q curatur, incolomis evasit, sanctę Fidis, ut ita dicam, ludus omni posteritati cum alacritate satis admirandum spectaculum facturus. [103 r^o] Sic illa ponderosa allevatur sarcina, sic dura reprimitur ignominia. Sic pro terribili mortis horrore ad laudem et gloriam sanctę martiris ineffabilis gaudii curatus perfunditur inmensitate. Quę res ne cuiquam ridiculo similis facta videatur, ac per hoc veluti a nobis conficta videatur, non absurdum ducimus Robertum, Cantojolensis monasterii¹ abbatem, virum reverenda canicie satis honestum, in publicum advocare, cujus testimonio hoc nobis manifestatum est quod referimus, quia ille qui passus est longe positus, nostris postmodum non apparuit obtutibus. Illius ergo ab ore didicimus^r qui non inepta adulatione, non ficta scurrilitate aures populi palpat, sed veritate quicquid ore profert commendat. Denique si de tali relatore dubitatur, de beneficiis Dei diffiditur.