/333/
461. De Pradas.
1032-1059, octobre.
Locum sacrum qui est consecratus in honore domini nostri Jhesu Christi, ubi sancta Fides et sanctus Vincencius cumulati sc. tumulati cumulati consistunt. Ego enim, in Dei nomine, Stephanus et uxor mea Ricardis et nepotes mei Berengarius, Hugo, Petrus et Oddo cedimus et donamus sancti Salvatoris de Concas et sancta Fide ad alodem illam æcclesiam nostram de Pradas quæ vocatur antiqua, cum mercatum et cum illos campos æcclesiasticos quos Nizecius visus est tenere, et cum pratos et ortos et illa medietate de totum fevum ↓ Nota fevum que Rainaldus presbyter tenet et serviet ad nos, hoc est sepulturam et babtisterium et penitenciam et offerencium. Omnia /334/ hæc suprascripta donamus, post mortem Rainaldum presbiterum, sancti Salvatori et sancta Fides de Conchis et ad monachos ejusdem loci, pro animabus nostris et parentum nostrorum, in tali conveniencia ut, si ullus rector monasterii de communia monacorum tulerit, veniat unus de propinquis nostris et donet sancti Salvatori v solidos et abeat sibi, in tali conveniencia ut tres vices post hec ipsum alodem reddat, et si amplius tultum fuerit, sibi quietum teneat.
Facta carta ista in mense octobrio, sub die mercoris, regnante Heenrico rege. — S. Stephano et uxor sua Ricardis et Berengario et Ugoni et Petroni et Oddo qui carta ista scribere vel firmare rogaverunt. S. Raimundi. S. Bernardo. S. Bertrando. S. Petroni. S. Berengario.
[Nota redazionale a pag. 333]
fevum: qui il termine “feudo” viene usato per indicare l’insieme dei diritti relativi ad un ente ecclesiastico posseduto ad alodem, cioè come un qualunque bene fondiario: la sepoltura, il battesimo, la penitenza e le offerte – cioè ovviamente l’utile che l’istituzione lucrava su queste funzioni religiose. Torna al testo ↑