Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber I

[43 vo]

/71/ Italiano →
Francese →

[XXVIII]

Quod sancta Fides in conciliis insignia facit miracula, et de puero in quo quadrupartitum gestum est miraculum.

[44 ro]

Nec illud pretereundum arbitror, quod inter multa sanctorum corpora, quę secundum morem illius provincię feruntur ad concilia, sancta Fides, quasi principatum tenens, miraculorum effulget gloria. Quorum cum sint multa, duo tantum, ne nimis tediosum volumen contexere videamur, adnotare satis esse putamus. Reverentissimus igitur Arnaldus, Rotensium episcopus1, suis tantum parrochianis conflaverate sinodum, quo de diversis monachorum aut /72/ canonicorum congregationibus, in capsis vel in imaginibus aureis, sanctorum corpora sunt evecta. Erat autem distributa sanctorum acies in tentoriis et papilionibus, in prato Sancti Felicis, quod disparatur ab urbe quasi uno tantum miliario1. Hunc locum precipue sancti Marii, confessoris et episcopi2, aurea majestas, et sancti Amantii3, eque confessoris et episcopi, aurea majestas, et sancti Saturnini martiris aurea capsa4, et sanctę Dei genitricisf in S. i nomi Marię e Fidis sono in maiuscoletto Marię aurea imagog, et sanctę Fidis aurea majestas decorabanth. Erant preter hęc multa sanctorum pignera, quorum numerus non commendabitur in presenti pagina. Ibi inter cętera, quodam insigni mirabilique facto Omnipotentis dignata est famulam suam glorificare bonitas5. Puer a nativitate cęcus et claudus, surdus et mutus, a parentibus bajulatus, subterque imaginem quę in sublimi honorabiliter habebatur positus, quasi horę unius intervallo ibidem demoratus, divinam meruit medicinam. Atque integerrime sospitatis donatus gratia, exurrexit loquens, audiens, videns, et etiam inoffenso pede feliciter deambulans. Cumque strepitus vulgi super tali resonaret prodigio, seniores concilii, qui considebant paulo remotiores, ceperunt inter se conquirere, dicentes: Quid sibi /73/ vult ista popularis conclamatio? Quibus Bertildis comitissa1 respondens: Quid, inquit, aliud hoc esset, nisi quia sancta Fides jocatur ut solet? Tunc omnes, re exquisita, tam stupore quam gaudio [44 vo] repleti, totam concionem ad divinas laudes excitarunt, illud frequenter prę nimia lęticia recolentes, quod jocari sanctam Fidem venerabilis matrona dixisset.

Torna su ↑

[Note a p. 71]

[XXVIII]. S. V. B. A. M. – Cf. Bonal, Comtes de Rodez, VI. Torna al testo ↑

e. congregaverat A. Torna al testo ↑

1. Arnaldus, Arnaud, évêque de Rodez (1025-1031) et successeur de Deusdedit IV, qui n’est signalé que jusqu’en 1004. Bernard d’Angers écrivait vers 1012. Il faut donc reculer quelque peu la première date, indéterminée d’ailleurs, de l’épiscopat d’Arnaud. Torna al testo ↑

[Note a p. 72]

f. deest Dei genitricis B. A. Torna al testo ↑

g. et sancte crucis aurea crux A. Torna al testo ↑

h. Hunc locum... decorabant deest V. Torna al testo ↑

1. Cette prairie est située dans la plaine, au nord et au pied de la colline où s’élève la ville de Rodez. Saint-Félix était autrefois le siège d’un prieuré qui fut, en 1607, donné au collège de Rodez, dirigé alors par les Jésuites. (B. Lunet, Hist. du coll. de Rodez, 1881, p. 22. – Cf. Bosc, Mém., p. 174.) Saint Vincent Ferrier prêcha, en 1416, devant une immense multitude assemblée dans cette prairie. (L. Servières, Hist. de l’égl. du Rouergue, 1874, p. 309.) Torna al testo ↑

2. Saint Marius ou Mary, disciple de saint Austremoine, évêque de Clermont, était un des patrons de l’église et de l’abbaye de Vabres, en Rouergue. Son culte est répandu en Auvergne. Torna al testo ↑

3. Saint Amans fut évêque de Rodez vers 401, et mourut avant le milieu du ve siècle. Il fut le second apôtre de la cité et de la province, presque entièrement retombées dans l’idolâtrie. Il est le patron du diocèse de Rodez. Un monastère fut fondé vers 600, sous le patronage de saint Amans, autour de sa basilique. (Cf. L. Servières, Hist. de S. Amans, 1885.) Torna al testo ↑

4. Saint Saturnin, apôtre et premier évêque de Toulouse. Torna al testo ↑

5. Bonal termine la phrase après le mot glorificare, et transforme le mot bonitas en Bonitus, qui serait le nom de l’enfant guéri: Bonitus puer... Torna al testo ↑

[Note a p. 73]

1. Bertildis, Berthe, comtesse de Rouergue, était fille de Boson, marquis de Toscane, et nièce d’Hugues, roi d’Italie. Elle était célèbre par sa rare beauté et sa piété. Veuve de Boson Ier, comte d’Arles, et jeune encore, elle épousa, en 946, Raymond II, marquis de Gothie et comte de Rouergue, qui fut tué, en 961, sur le chemin de Saint-Jacques de Compostelle. Elle survécut à son fils aîné Raymond III, qui mourut en 1010. Elle se qualifiait d’humble comtesse par la grâce de Dieu. Par testament elle fit d’innombrables donations aux églises. (Cf. Bosc, Mém., p. 135.) Torna al testo ↑