[75 r^o]

/152/ Francese →

[XIV]

De eo qui cum quinquaginta equitibus sanctam Fidem temerarię invadere volens, cum suis excecatus est.

[75 v^o]

Caturcinensium in partibus, predium erat sanctae martiris antiquis ex temporibus, quod pro vetusta antiquitate a possessoribus jam in fundi jure omnino tenebatur. Quod ut ad dicionem predictę martiris revocaretur, uno assensu fratres convenientes, auream imaginem in qua gloriosum caput beatę virginis reconditur ibi deportaverunt. Qua ubi perventum est, in ęcclesia quę illo in loco Bellomonte nomine fundata est¹, sanctum thesaurum deponunt, atque mane facto ad aliud eam bajolant predium, quod miles quidam Regenfridus jam pro antiquitate jure fundi possidebat. Quo facto, rursus ad predictam ęcclesiam revehitur. Quod cum memorato equiti nunciatum fuisset, indigne tulit, ac sic quinquagenis equitibus fretus, ad locum illum properavit, ultionem accepturus de monachis. Sed, mirabile dictu, ut predictum sanctę virginis predium quod ipse in hereditatem injuste possidebat gressu attigit, excecatus cum omnibus suis, mox oculorum lucem amisit. Sicque obvium rusticum interrogat, quo nomine vocetur illa in qua stabat villula. At ille nimium admirans, sui juris respondit esse Forgas. Sic ille animo consternatus, causam suę cecitatis indicavit suis omnibus. Qua dampnatione se captos omnes /153/ responderunt protinus. Quibus ille: Omnia actenus inconsulte egimus, et nisi velociter resipuerimus, deteriora perpeti cogemur. Ad predictos ergo monachos legationem pacis dirigens, ipse cum suis ad sanctas reliquias accessit nudis pedibus: il corr. suggerisce l’inversione nudis accessit pedibus accessit nudis pedibus, veniamque suę temeritatis deposcens, ante sanctam imaginem procumbit, toto corpore humi prostratus. Cui etiam predictum fundum reliquit post ejus obitum, sine successione filiorum, nisi per voluntatem sanctę congregationis fratrum. Quod votum continuo subsequitur reparatio luminum. Nec multo post, sanctis reliquiis in proprio monasterio [76 r^o] restitutis, dum ille apud Tolosanam urbem curiali officio fungens commoraretur, ecce enim sanctam virginem nocturna visione assistere videtur, talibusque cum eo uti affatibus: Agnoscisne me, Regenfride? Cui ille: Et quomodo te, domina, numquam hactenus visam possum agnoscere? — Ego, inquam sic inquam, sum sancta Eides, cui nudius tercius indigne possessum reliquisti predium, post hujus vitę excessum. Sed quia hoc subdole cognosco actum, nunc te moneo ut illud ad presens dimittas, in hoc corpore positus. Cui ille terrore concussus, ita se respondit acturum, ut erat jussus. Mane autem facto, avaricia possessionis succensus, nocturnam visionem pro nichilo duxit penitus. Denique bina repeticione premonitus, incurię deposuit ut prius. Tercia vero nocte, acrioribus eum territans minis, beata virgo affuit, quem nisi presenti actione fundum relinqueret, irreparabili pena professa est damnare, omnemque ejus futuram posteritatem execrabilibus odiis insectari perpetuo tempore. Quo metu nimium ille contusus, sanctę martiris oratorium petivit festinus, omnemque rancorem gloriosę virginis adversum se expediens, beatę memorie Gerberto abbati¹ cum cęteris fratribus possessionem illius hereditatis ibi reliquit penitus, sine filiorum ac nepotum repeticionibus, ut eum tandem sancta et Deo amabilis virgo supernis faciat perfrui mansionibus.