Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber III

[74 vo]

/150/ Francese →

[XIII]

De quodam equite, cujus domus pro anseribus sanctę Fidis succensa est.

Sed dum tanta gloriosissimę virginis insignia stili eloquio commendare properamus, modernis vetusta numero exuperantibus, veluti per floridam campi amęnitatem discurrentes, elegantiorisque pulchritudinis flosculos legentes, recenciora ac virtutis odore suavius [75 ro] fragrancia carpimus miracula, fidelium relatione nobis recensita, quę ad ostensionem meritorum sanctę martiris futurę posteritati decernimus recolenda. Ex quibus illud est, quod vestrę fraternitati in promptu est. Arvernorum quidem in territorio planicies1 habetur, unde et locus ille congruum nomen sortiri videtur. Qua in /151/ planicie miles quidam Amblardus nomine manens, cum vicinis suis ejusdem potencię se jactantibus ac in nullo cedere nolentibus discordium habuit, quibus tipo prelationis ad deteriora succrescentibus, ad multorum perniciem pervenit. Ab utraque enim parte milites in invicem prosiliebant, mansionesque et rusticana subsidia igni ferroque consumebant. Dum hęc igitur diversa parte gererentur, rustici tuguriorum suorum incendia precaventes, omnem ignem extinxerunt, ne forte illi aut illi qui depopulari et in favillas redigere eorum casulas volebant, ignis fomenta non invenirent. Ex quo contigit, ut dum predicti Amblardi milites alicubi focum invenire non possent, in vicinam villulam sanctę Fidis quę Petrafixa vocatur1, irruerent, sed inventum minime secum auferre potuerunt ignem. Divino enim instinctu ignis crepitans, super eos insiliebat, ac si vestes eorum et barbas lambentibus flammis ignominiose deturpans a domorum penetralibus effugere perurgebat. Quibus velocem fugam petentibus, unus eorum parasita ingluvie captus in domestica altilia irruit, binosque anseres inde rapuit. Qui gravibus commilitonum objurgationibus increpatus, nec sic correptus, dum predictas aves ad ignem torreret, etjam pene coctas mensę apponere pararet, continuo prunę, alitum pinguedine perfusę, flammarum globos emiserunt, tectique ad culmina evolantes, tectum et omnem illius mensę apparatum penitus concremaverunt. Omnes ergo ab hoc incendio vix liberati, una voce conclamaverunt virtute sanctę Fidis in S. in maiuscoletto Fidis id esse actum, de cujus villula anseres illi erant rapti, ad quorum indignum accumbere volebant prandium.

Torna su ↑

[Note a p. 150]

[XIII]. S. Torna al testo ↑

1. Notre auteur nous fait connaître trois acceptions du mot planities. Il l’a employé precedemment (l. III, c. x) dans son sens propre, pour désigner le fond de l’etroite vallée qui separe Molompise du rocher qui portait le château d’Aurouze; au fond de ce vallon coule l’Alagnon, affluent important de l’Allier. Ici le mot planities désigne le plateau qu’on nommait Planicia ou Planicie, et qui porte aujourd’hui le nom de Planèze. Il s’étend entre l’Alagnon et la Truyère, tributaire du Lot, et comprend, outre les cantons nord et sud de Saint-Flour, une partie de ceux de Murat, de Pierrefort et de Chaudesaigues. La viguerie de Planicies est mentionnée au xie siècle dans une pièce du Cartulaire de Conques (nº 261). Quant au lieu de Planities signalé dans notre texte, peut-être s’agit-il du village de Saint-Mary-le-Plain, ou des Plains, dans le canton de Massiac (arrondt de Saint-Flour); ni Molompise, ni Aurouze ne sont en Planèze. Il paraît que la Planèze s’est aussi appelée le Piedmont de France (Déribier du Chatelet, Dictionn., p. 244). Torna al testo ↑

[Note a p. 151]

1. Petrafixa peut être ou Pierrefitte (commune de Talizat) ou Pierrefiche (commune d’Oradour), l’une et l’autre situées en Planèze. Toutefois il semble plus vraisemblable d’y voir Pierrefiche: Conques avait, d’après le Cartulaire (nº 364), des possessions sur le territoire de Neuveglise (cf. sup. p. 132, note 2) contigu à celui d’Oradour, et n’en avait aucune à Pierrefitte, ni à proximité. Torna al testo ↑