/117/
129. De Ermanialdo.
Fin du xie siècle.
Ego Hæctor laxo domino Deo et sancta Fide post morte mea illo alode de Ermanialdo, hoc est unus mansus, cum vineas, cum boscos, cum terras cultas et incultas; et in vita mea omni anno uno modio de vino de vesticionem, pro anima mea et pro anima patris mei Deusdet et pro anima Godliane matris meæ et pro animabus fratrum meorum; in tali racione ut, si ullus homo de comunia tollere voluerit, veniat unus de nepotibus filiis sororis meæ et ponat super altare sancti Salvatoris xxx solidos de Ruthenis et habeat ipsum alodem. — S. Hæctori.