Liber Miraculorum
Sancte Fidis
ed. Bouillet 1897

Liber IV

[87 vo]

/181/ Francese →

[V]

De ligato rustico.

Et quia huic quem premisimus valde mirandum contigit, restat et aliud nec dispar virtute, nec inultum inferius opere. Conchacensi in vicinia latrunculi noctis per opaca silencia irruentes, pluribus a septis sive a stabulis peccora subripuerunt, et secum minantes in vico Goliniacensi antiquitus dicto1 recon[di]derunt. Cujus furti damnum rusticus quidam Deusdet nomine male ferens, subsequenti nocte sabbati veluti explorandi gratia ad memoratum vicum latenter deveniens, vitulam quam ipse nutriverat invenit, ac furto sublatam ad propria reducere conatus est, ipse fur alter factus raptę bovis. Sed ne voti compos ad plenum efficeretur, ab insequentibus cum preda capitur, retroque ubi furtum male ominatus perpetraverat cum preda reducitur. Qua ubi perventum est, compedibus crura complicatur, loris brachia post tergum ut alienę rei raptor dure vinctus, [88 ro] ac in cenaculi altitudine elevatus. Cui cum ita barbaricę constringeretur, sancta in S. eccezionalmente con l’iniziale maiuscola, Fides in maiuscoletto sancta Fides ab ore non defuit, nocteque dieque invocata clamoribus attentissimis. At illa, ut semper precibus miserorum in tribulatione extat facilis, die quadam ei nec totum dormienti nec ad plenum vigilanti, sicut captorum moris esse solet, sancta virgo somno permixta in vultu angelico ac veste preclara astitit, atque talibus eum adhortatur verbis: Surge, inquam, velocius, quia tibi /182/ evadendi per me conceditur locus. Quibus monitis ille a sopore exutus sanctę virginis affuisse presentiam ilico reminiscitur, ac sic valido annisu funitatos concutiens lacertos, lora quasi putrefacta fila disrupit, brachiaque soluta recepit, moxque defluentes a cruribus compedes humeris; spectantibus his qui aderant, imponens, et liber et solutus exiit et effecto itinere sanctę martiri ferreos nodos devote obtulit, innumeras grates referens Deo omnipotenti et beatę virgini, cujus mirabili ope jutus, a vinculorum nexibus meruit liberari. Cui talia contigisse diximus, eo quod nocte sancta Dominicę venerationis furis speciem sumpserit illicitoque aliis diebus ausu tam sanctam noctem violaverit.

Torna su ↑

[Note a p. 181]

[V]. S. Torna al testo ↑

1. Vicus Goliniacensis, Golinhac (commune du canton d’Entraygues, arrondt d’Espalion, Aveyron). Le Cartulaire nous apprend (nº 215, 355) que Goliniacum ou Goliniach était, au xie siècle, le siège d’une viguerie. Vers l’an 1061, Gerbert, archidiacre d’Entraygues, donne à l’abbaye de Conques la moitié de l’église de Golinhac (nº 442); l’autre moitié fut donnee en 1097 par Richard, vicomte de Cariat, de Lodève et de Millau, premier comte de Rodez (nº 527). Le prieuré de Golinhac est mentionné, au xvie siècle, comme appartenant à l’abbaye de Conques (Cartul. Introd., p. lxix). Torna al testo ↑